Tijdens zijn middelbare schooltijd  zat hij op het  R.K. "Sint Ignatius College", gymnasium,  te Amsterdam. Daarna studeerde hij rechtswetenschappen op de Gemeentelijke Universiteit in Amsterdam van 1907 tot 4 juli 1912. Zijn carrière begon bij de hoofdcommissies secretarie gemeente Maastricht van 1912 tot 1 april 1913. Hierna verhuisde hij naar Heerlen waar hij van 1913 tot 1926 burgemeester was. Hij had ontslag aangevraagd omdat hij zijn salaris als burgemeester te laag vond. Hierop volgde een vergadering met belangrijke bestuurspersonen, die uiteindelijk op aandringen van machtige personen in Heerlen samen overeenkwamen hem een hoger salaris aan te bieden. Men achtte hem onmisbaar voor Heerlen. Na een aanbod met een salaris hoger dan de burgemeester van Maastricht trok hij zijn ontslag in. In 1925 onthulde hij een grafmonument op de begraafplaats aan de Akerstraat voor vijftien Belgisch geïnterneerde soldaten die gestorven zijn in Heerlen. Als nevenfunctie was hij ook werkzaam als kantonrechter-plaatsvervanger in Heerlen van 31 oktober 1913 tot 8 maart 1926. 
Op 14 februari 1914 trouwde hij met Bernardine Josephine Kersten, dochter van Johann Franz Emil Kersten en Maria Gerardina Clementina Hustinx. In 1922 participeerde hij als Tweede-Kamerkandidaat voor de Rooms-Katholieken, maar werd niet gekozen. Hij wilde graag hogerop komen en vooral een beter salaris ontvangen. Op 30 augustus 1924 ontving hij een ridderorde: Officier in de Orde van Oranje-Nassau. Andere onderscheidingen die hij verkreeg in zijn leven waren:
• Ridder in de Orde van den Nederlandschen Leeuw; 
• Ridder in de Orde van den H. Gregorius den Groote; 
• Grootkruis der Orde ‘Polonia Restituta’; 
• Grootkruis der Orde van de kroon van Romenië; 
• Grootkruis der Orde van civiele verdiensten van Spanje; 
• Grootkruis der Orde van de kroon van Italië.
In 1926 was hij tijdens de formatie-De Geer eerst kandidaat voor Binnenlandse Zaken en later voor Waterstaat. Op 8 maart 1926 werd hij minister van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen, hoewel hij hier weinig hiervan afwist. Als minister kreeg hij te maken met problemen als de herinvoering van het zevende leerjaar en het leerlingenaantal. Zelf stelde hij voor om de Franse taal in te voeren op de lagere school en een Katholieke Economische Hogeschool te bekostigen. Verder liet hij zich eind 1927 tijdelijk vervangen door minister Kan wegens gezondheidsproblemen. Hij was tot februari 1928 niet werkzaam, maar verhuisde wel naar Den Haag. Op 10 augustus 1929 trad hij af als minister van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen. Hij werd in november 1929 burgemeester van Roermond omdat hij hier meer aanzien kreeg dan als burgemeester van Heerlen. Hij verhuisde in 1930 naar Roermond en op 1 september 1934 vroeg hij eervol ontslag aan vanwege zijn slechte gezondheidstoestand. Hij verhuisde naar Breda waarna hij op 23 oktober 1943 stierf. Vlak na zijn dood werd aan zijn vrouw, Bernardine, toestemming gevraagd om een straat naar hem te vernoemen. Zij vond dit erg eervol en stemde toe. Zo ontstond er de Burgemeester Waszinkstraat in Heerlen.